قریب به هفت سال است که از انقلاب مردمی در بحرین می گذرد. در روز 14 فوریه سال 2011 کاسه صبر مردم بحرین در برابر سلسله اقدامات خصمانه و سرکوبگرانه رژیم آل‌خلیفه در زمینه های مختلف لبریز شد. از آن روز به بعد مردم بحرین با برپایی انقلابی گسترده، یکپارچه ایجاد اصلاحات اساسی و ریشه ای در ساختار سیاسی کشور و همچنین ایجاد برخی تعدیلات در سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی رژیم حاکم را خواستار شدند. مطالبه اصلی انقلابیون از همان روزهای آغازین خیزش مردمی، زدودن غبار دیکتاتوری از چهره بحرین و برقراری دموکراسی در این کشور بود. بحرینی ها تاکنون مطالبه ای فراتر از بازپس گیری حق و حقوق سلب شده خود توسط یک خاندان تمامیت‌طلب را مطرح نکرده اند. آنچه که بحرینی‌ها خواستار آن هستند، ایفای نقش در تعیین سرنوشت خود و مشارکت در ساختار سیاسی کشور است؛ چیزی که امروز از آن محروم هستند.

مطالبه دیگر مردم بحرین، پایان سیاست های تبعیض آمیز رژیم آل خلیفه علیه شیعیان است. بحرینی ها خواستار تدوین قانون اساسی هستند که به موجب آن تمامی مذاهب و اقشار مختلف از حقوق یکسان برخوردار باشند و نه قانون اساسی کنونی که شیعیان را باوجود اینکه اکثریت قریب به اتفاق جمعیت کشور را تشکیل می دهند، از حقوق اساسی محروم می سازد. با این‌حال مقامات رژیم آل خلیفه نه تنها پاسخ مثبتی به مطالبات مشروع مردم بحرین ندادند، بلکه به انواع و اقسام راه ها و شیوه های گوناگون برای بستن دهان آنها متوسل شده و شدیدترین سیاست ها را علیه آنها به کار گرفتند؛ به شهادت رساندن شمار زیادی از جوانان انقلابی بحرینی و بازداشت تعداد بیشماری از علماء و انقلابیون تنها گوشه ای از اقدامات خصمانه آل خلیفه در مقابله با انقلاب مردمی در بحرین به شمار می رود.

اصرار بر تداوم حصر شیخ عیسی قاسم

درحال حاضر حدود 4 ماه از اقامت اجباری شیخ عیسی قاسم در منزل خود در منطقه الدراز توسط رژیم آل خلیفه سپری می شود. در طول این مدت، نظامیان آل خلیفه حتی مجوز مداوای برخی از بیماری های شیخ عیسی توسط پزشکان را هم صادر نکرده اند. این درحالی است که بستگان رهبر عالی شیعیان بحرین هم به دستور مقامات عالی آل خلیفه، از ملاقات با وی محروم بوده و هستند. طبق آخرین گزارش ها، حتی در موارد نادری که مجوز ملاقات بستگان درجه اول شیخ عیسی با وی صادر می شود، این ملاقات در یک فضای کاملا تحقیرآمیز و امنیتی به انجام می رسد. فرماندهان نظامی آل خلیفه آن دسته از اعضای خانواده شیخ عیسی را که قصد ملاقات با وی دارند، ساعت ها در محل ملاقات، بلاتکلیف و منتظر باقی می‌گذارند و پیش از انجام ملاقات، آنها را مورد بازجویی قرار می دهند و در نهایت به آنها اجازه می‌دهند تا با شیخ عیسی دیدار کوتاهی داشته باشند.

یکی از اهداف اصلی آل خلیفه از عدم شکست اقامت اجباری علیه شیخ عیسی، فاصله انداختن میان وی و انقلابیون بحرینی است. مقامات آل خلیفه به خوبی به نقش مهم و تأثیرگذار رهبر عالی شیعیان این کشور در هدایت انقلاب بحرین واقف هستند و به همین دلیل با محصور نگاه داشتن شیخ عیسی تلاش می کنند تا در روند تداوم انقلاب 7 ساله بحرین، خلل وارد کنند. آل‌خلیفه براین باور است که عدم برخورداری انقلابیون و علمای بحرینی از رهنمودهای شیخ عیسی قاسم، آنها را در ادامه راه با مشکلات و معضلات فراوانی مواجه خواهد ساخت؛ به گونه‌ای که آینده انقلاب‌شان در هاله‌ای از ابهام خواهد بود. تجربه 4 ماه گذشته ثابت کرده است که محاسبات خاندان آل خلیفه اشتباه بوده است و انقلاب بحرین ـ ولو با مشکلات و معضلات جدید ـ متوقف نشده و همچنان به راه خود ادامه می دهد.

تشدید فشارها به زندانیان سیاسی

رژیم آل خلیفه در راستای تنگ تر کردن عرصه بر انقلابیون بحرینی، اخیرا موج جدیدی از سرکوبگری ها علیه زندانیان سیاسی در زندان های خود به ویژه در زندان «جو» واقع در شهر منامه را آغاز کرده است. به دنبال همین اقدامات خصمانه و ضد حقوق بشری بود که زندانیان بحرینی تصمیم به اعتصاب غذای نامحدود در بند آل خلیفه گرفتند. اکنون که بیش از 10 روز از این اعتصاب غذا می گذرد، وضعیت جسمانی دو تَن از علمای برجسته بحرینی در بند آل خلیفه به نام های «شیخ مجید المشعل» و «شیخ حسن عیسی» وخیم گزارش شده است. آل خلیفه از طریق تشدید فشارهای خود بر زندانیان سیاسی بحرین به دنبال ایجاد فضایی از رعب و وحشت در صفوف انقلابیون است تا این پیام را به آنها مخابره کند که شما نیز در صورت تداوم تحرکات خود، به سرنوشتی مشابه گرفتار خواهید آمد.

اهانت به مقدسات شیعیان

اقدامات خصمانه آل خلیفه تنها انقلابیون بحرینی را هدف قرار نداده است، بلکه در این میان، مقدسات شیعیان نیز بارها و در مناسبت های گوناگون توسط نظامیان، مورد هتک حرمت و تعرض وقیحانه قرار گرفته اند. درهمین ارتباط، چندی پیش شیخ «علی الکربابادی» از روحانیون برجسته بحرینی گفته بود: «آل خلیفه طی سال های گذشته دهها مسجد متعلق به شیعیان در نقاط مختلف بحرین را تخریب کرده است. این در حالی است که قدمت برخی از این مساجد حتی به دوران ماقبل از حکمرانی آل خلیفه در بحرین بازمی گردد». ازجمله دیگر مصادیق اهانت آل‌خلیفه به مقدسات شیعیان، ممانعت از انجام آداب و رسوم دینی مردم بحرین است. مردم بحرین در کشور خود به لطف قوانین آل خلیفه از انجام آدب و رسوم دینی شان ازجمله برگزاری مراسم عزاداری در ماه های محرم الحرام، محروم هستند. اکنون که در آستانه ماه محرم الحرام قرار داریم، جمع آوری مظاهر عاشورایی از سراسر کشور توسط نظامیان آل خلیفه، همچون سالهای گذشته کلید خورده است. آل خلیفه همچنین بیش از یک سال است که به شیعیان اجازه برگزاری بزرگترین نماز جمعه در بحرین در منطقه الدراز را نمی دهد. تمامی این‌ها به معنای عدم وجود آزادی دینی در بحرین است.

تلاش برای تغییر بافت اجتماعی بحرین

استراتژی سلب تابعیت شیعیان و در مقابل، اعطای تابعیت به اتباع خارجی، یکی از سیاستهای ثابت آل خلیفه در سرکوب انقلابیون بحرینی بوده است. در واقع، آل خلیفه با پیاده سازی این سیاست ضد انسانی در بحرین، تلاش می کند تا بافت اجتماعی این کشور را تغییر داده و تعداد شیعیان در آنجا را به حداقل ممکن برساند. بدین ترتیب، شیعیان دیگر از قدرت کافی برای طرح مطالبات مشروع و سلب شده خود برخوردار نخواهند بود. از زمان آغاز انقلاب مردمی در بحرین طی حدود هفت سال گذشته تاکنون صدها شهروند بحرینی ازجمله شمار زیادی از علماء و در رأس آنها شیخ عیسی قاسم، سلب تابعیت شده اند. آل‌خلیفه حتی به شیخ عبدالله دقاق، نماینده شیخ عیسی قاسم درایران هم رحم نکرد و او را نیز سلب تابعیت کرد. عدم صدور مجوز برای کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل جهت بازدید از وضعیت حقوق بشری در بحرین توسط آل خلیفه، در واقع به دلیل هراس از برملا شدن واقعیت آنچه که در این کشور می گذرد، صورت می پذیرد.

رد پای صهیونیسم در سرکوبگری علیه شیعیان

نمی توان رد پای رژیم صهیونیستی را در تحولات منطقه و جهان نادیده گرفت؛ به ویژه اینکه مسلمانان و بالاخص شیعیان نیز جزئی از این تحولات باشند. آنچه که واضح به نظر می رسد، این است که سرکوبگری ها علیه شیعیان بحرینی با حمایت نظامی مستقیم عربستان سعودی و پشتیبانی دیپلماتیک رژیم صهیونیستی در پشت صحنه، صورت می پذیرد. علت آن هم، این است که روابط میان آل خلیفه و صهیونیستها مدتی است که رونق گرفته است. چند ماه پیش بود که شماری از خاخام های صهیونیست در سفری محرمانه برای دیدار با مقامات آل خلیفه وارد منامه شدند. البته با چراغ سبز خاندان آل خلیفه، خبر سفر این خاخام ‌ها رسانه ای شد تا بدین طریق، مقدمات علنی شدن مراودات میان دو طرف آغاز شود. اخیرا نیز «حمد بن عیسی آل خلیفه» پادشاه بحرین در حمایتی آشکار از رژیم صهیونیستی، تصمیم برخی کشورهای عربی برای تحریم این رژیم را به باد انتقاد گرفت. به گفته روزنامه صهیونیستی «جروزالم پست» پادشاه بحرین در جریان سخنرانی در یک مرکز یهودی به نام «ویزنهال سنتر» در لس‌آنجلس، حتی از تمایلش برای تردد شهروندان بحرینی در سرزمین‌های اشغالی سخن گفته است. برهمین اساس، امروز دیگر روابط تنگاتنگ میان آل خلیفه و تل آویو و نقش آفرینی صهیونیسم در سرکوب شیعیان بحرین، برهیچکس پوشیده نیست.

سکوت مجامع بین المللی

اما آنچه که در انقلاب بحرین بیش از هر مسأله دیگری حائز اهمیت به نظر می رسد، بایکوت رسانه ای تحولات این کشور در عرصه های منطقه ای و بین المللی است. حمایت‌های شیخ نشینان عرب از سرکوبگری های آل خلیفه از یک سوی و تداوم پشتیبانی طرف‌های بین المللی ازجمله انگلیس و ایالات متحده آمریکا از رژیم منامه از سوی دیگر، موجب شده تا رسانه‌ها که عمدتا تحت نفوذ و سلطه همین بازیگران هستند، در قبال واقعیت‌های موجود در بحرین سکوت اختیار کنند. این درحالی است که اخبار مربوط به حمایت های نظامی و دیپلماتیک کشورهای مختلف از سردمداران منامه در سرکوب انقلابیون بحرینی، در این رسانه ها یا منعکس نمی شود و یا به صورت تحریف شده به افکار عمومی منتقل می‌شود. به عنوان نمونه، زمانی که سازمان عفو بین الملل با صدور بیانیه ای از امضای قراردادهای تسلیحاتی نجومی میان آل خلیفه و واشنگتن ابراز نگرانی می کند و خواستار توقف اجرای این قراردادها می شود، هیچ خبری در رسانه ها و بنگاه های خبری تحت نفوذ و سلطه حامیان، متحدان و هم‌پیمانان رژیم آل خلیفه در این خصوص، منتشر نمی شود. برهمین اساس، انقلاب بحرین یکی از نمونه های واضحی است که طی سال های اخیر تحت شدیدترین بایکوت رسانه ای قرار گرفته و با این حال، همچنان به راه خود ادامه می دهد.