با تمام ناملایمت ها و تنگ دستی ها، هنوز استوار ایستاده ای ؛ مثل تمام اسطوره های آزاده شاهنامه ات. تو هم با همان جان آزاده ات ایستاده ای؛ بزرگ و باشکوه.
توس، با غرور سر بر آسمان می ساید و فخر می فروشد به داشتن بزرگ مهری چون تو.
بلندترین کوه های کهنسال جهان، سر تعظیم فرو آورده اند این همه رادمردی و آزادمنشی را.
نشانی تمام انسان های آزاده را باید از تو پرسید.
تمام کلمات پارسی، بوی تو را می دهند. تویی که راز ماندگاری این زبان شیرینی.
تمام کلمات پارسی، به صف ایستاده اند تا نام جاودانه ات را با بلندترین صداها، در قصیده هایی بی پایان بسرایند. و نام زیبایت را با هم آوازکنند با زیباترین نت هایی که تا به حال از دهان هیچ پرنده ای آواز نشده باشد.
با کدام کلمات می توانند سپاس تو را بگویند؛ سپاس رنج سی ساله ات را که آغاز ماندگاریشان بود.
خطوط پیشانی ات، رد پای رنج هاست؛
« بسی رنج بردم در این سال سی *** عجم زنده کردم بدین پارسی »
شاهنامه ات، نامه ماندگاری ایران زمین است، نامه ماندگاری نام های اسطوره های ایران است؛ اسطوره هایی که جان های آزاده شان را میراث ایرانیان کرده اند.
آه، حکیم توس، حکیم حماسه! دنیا را فتح کرده ای؛ بی آنکه اسبی زین کنی، بی آن که شمشیری بیرون از نیامی بلغزد. دنیا ناگزیر به سر فرود آوردن در برابر شکوه توست. دهان که می گشایی؛ با کلماتی باشکوه، جهانی از دل ها را فتح می کنی و با حکمت بی پایانت، دنیایی شیرین برای ما فراهم کرده ای از عشق و حماسه و حکمت.
25 اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی گرامی باد
