پیامبر صلی الله علیه و آله:
یُؤْتى بِاَحَدٍ یَوْمَ الْقیامَةِ یوقَفُ بَیْنَ یَدَىِ اللّه ِ وَ یُدْفَعُ اِلَیْهِ کِتابُهُ فَلایَرى حَسَناتِهِ، فَیَقولُ: اِلهى! لَیْسَ هذا کِتابى فَاِنّى لا اَرى فیها طاعَتى! فَیُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّکَ لایَضِلُّ وَ لایَنْسى. ذَهَبَ عَمَلُکَ بِاغْتیابِ النّاسِ. ثُمَّ یُؤْتى بِآخَرَ وَ یُدْفَعُ اِلَیْهِ کِتابُهُ فَیَرى فیهِ طاعاتٍ کَثیرَةً، فَیَقولُ: اِلهى ما هذا کِتابى فَاِنّى ما عَمِلْتُ هذِهِ الطّاعاتِ! فَیُقالُ: لاَِنَّ فُلانا اغْتابَکَ فَدُفِعَتْ حَسَناتُهُ اِلَیْکَ؛
روز قیامت، فردى را مى آورند و او را در پیشگاه خداوند نگه مى دارند و کارنامه اش را به او مى دهند، اما حسنات خود را در آن نمى بیند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن، طاعات خود را نمى بینم! به او گفته مى شود: پروردگار تو، نه خطا مى کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگرى را مى آورند و کارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى کند. عرض مى کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام! گفته مى شود: فلانى از تو غیبت کرد، حسنات او به تو داده شد.
جامع الأخبار، ص 412.
