پيام

ياد آن عکس بالاي سر آن شعارهاي رو به تابش خورشيد در حالي که به احترام صاحب آن روز روزه داشتي و براي درد بيشتر از دوري يار نه به آدم‌هاي دو رو بلکه به انوار نور ازلي نگاه دوخته بودي روزي که از اين عشق جهان را خيره به ميزبان آن مي داشت آنجا که باور و دروغين دو معلولي ل و دو فاعل با هم را متصور مي کرد امروز صاحب آن رويا هنوز در غم هجران دلدارش مي‌سوزد و فراموش شده در کنج تخت مي گريد

جانم و روح ام