پيام

فرهنگي هنري و عاميان
02/8/1

+ ببخش اگر قدرت داري...

الحمدالله نه پول دارم نه قدرت رحمت به هرچه که بود و هست که نبودنش بيش از بودنش قابل لمس و فهم و تحويل گرفتن بنده و ظواهر اطراف من است

البته بخشش بلدم ولي دلم نمي خواد ببخشم کي خروار خروار من و داشت مجازات مي کزد فکرش رو تو ذهن مي کرد که من در آينده به اون يک سر انگشت ممکن محبت و بخشش ارزاني بدارم که از مادر مارا....کم کنه که نکرد بي مروت

حالا چي چي ببخشم مگر اينهمه زجر گذاشت ما به قدر يک سر سوزن برامون ته فنجون هم شده بخش اش بمونه که بالا بکشيم شايد فردا خودش خريدارش بشه اگرتو قدر سر سوزن پيدا کردي در وجود من بيا خدايي مجاني بهت ميدم برو حالش و ببر ولي به خدا نيست با اولين شلاقت هرچي بود پا به فرار گذاشت وگرنه من ازت طلب بخشش مي کردم بخ واسطش

اون موقع خودم نداشتم براي خودم طلب کنم حالا تو اومدي مي گي ببخش چي چي رو اون موقع که با اراده ميزدي بشت اين کمر صاحاب مردم مي گفتي پايان شب سيه سفيد است کو اون سفيدي که مي گفتي و بعدش نمک مي پاشيدي رو زخم هام و مي خنديدي مي گفتي قوي باش

بيا اين سفيد شد ولي نه روز ريش و سيبيلام و بيا بهت ببخشم ولي نه از اون بخش اش هايي که تو انتظارش داري بدبختيم بي کاريم بي آبرويي م توبه مفت بي ارزشم ولي يک چيز مونده که شرمنده بخشيدني نيست بيعتم اين تنها چيزي بود که من به يک شهادت اميدوار مي کرد که تو اون رو هم نزاشتي بهش برسم تا اين شد که من بخشش و مثل کفتر پرش دادم که ترسيدم روزي از من تنها داراي بگيره

حالا اگر تو بخشش ديدي که به ‌اکارت اومد مال تو ببر بدون اينکه اجازه بگيري همش مال تو ولي ببر پيش از اينکه دلم بخواد ازت انتقام بگيرم ولي راستي نرو و نترس فقط بزار برم و پشتم و نگاه نکنم اون موقع که بهت مي گفتم بزار بميرم حتي به شکل گمنام نه بابام سرم بياد حاظر شه و نه داداشم اذن ميدانم يده يک ترکش تو سرم همونجا خاک بشين سرم

بميرم همونجا هم فردا بشه ميدان صلح ميان شما و دشمن منم اون سر ميدان رژه دشمن زير خاک ولي خواهشا نزاريد دي.ه دست شويي شه برام حرف مي دارن بزاريد آيت حالت حماسي اش حفظ بشه مثل دهقان نيکوکار بود چون تو دنيام آخر شدم مايه ننگ خاندانم بچه هام بعد مرگم لااقل خجالت نکشن

حالا همه اينا رو گرفتي مرگ با عزت نشد نصيبم بيا بخشش مال تو من که نديدم تو مي گي هست بيا همش مال تو ولي جلوم نگير بزار برم فقط برم

زمزمه نسيم